Locus: Apichatpong Weerasethakul - Cao Guimarães

Primitive (Nabua) (Apichatpong Weerasethakul, 2009, Courtesy the artist and Kick the Machine Films, Bangkok)

 Tentoonstelling
16 september t/m 3 december 2017

​EYE Filmmuseum presenteert vanaf het najaar 2017 tot en met de lente 2018 drie tentoonstellingen: Locus: Apichatpong Weerasethakul - Cao Guimarães (16 september t/m 3 december 2017), gevolgd door Jesper Just (16 december 2017 t/m 11 maart 2018) en een tentoonstelling rond de drie winnaars van de EYE Art & Film Prize: Hito Steyerl, Ben Rivers en Wang Bing (eind maart t/m eind mei 2018).
EYE Filmmuseum, IJpromenade 1, Amsterdam, eyefilm.nl

Locus: Apichatpong Weerasethakul – Cao Guimarães
16 september t/m 3 december 2017

Deze herfst organiseert EYE Filmmuseum een grote tentoonstelling over het werk van twee prominente filmkunstenaars: Apichatpong Weerasethakul (Bangkok, Thailand, 1970) en Cao Guimarães (Belo Horizonte, Brazilië, 1965). Met hun gelauwerde werk roepen ze een wereld op waarin droom, zintuiglijke ervaring en werkelijkheid samenkomen.

De Thaise kunstenaar Apichatpong Weerasethakul is bekend om zijn dromerige, zintuiglijke speelfilms. Ook maakt hij video-installaties, foto’s en experimentele documentaires die de grenzen van de cinema overstijgen. De Braziliaanse kunstenaar Cao Guimarães is vooral bekend om zijn korte films en video-installaties, maar maakt ook bijzondere speelfilms en fotowerken.

Beide kunstenaars zijn sterk geworteld in hun lokale situatie. Weerasethakul en Guimarães laten zich inspireren door de landschappen, de verhalen, de geschiedenis en de sociaal-politieke omstandigheden in hun land, terwijl de werken tegelijkertijd herinnering, tijd, vriendschap en menselijke waardigheid aan de orde stellen. 

Guimarães en Weerasethakul zijn geestverwante kunstenaars wier werk begint bij het gewone, dagelijkse leven dat overal om ons heen is, maar een bijzonder oog vereist, een getrainde blik, om de schoonheid, de kleuren, de ritmes, het licht, de details, de geluiden, de vormen en de geuren ervan te ontdekken. Beide kunstenaars hebben een humane blik en maken kunstwerken die het ‘gewone’ optillen tot een ander niveau. Hun werk roept een zintuiglijke wereld op waarin de beschouwer wordt uitgenodigd zich onder te dompelen en los te komen van de eendimensionale, vaak rationele zienswijze.

Apichatpong Weerasethakul
Apichatpong Weerasethakul, in 2016 hoofdlaureaat van de Prins Claus Prijs, nam deel aan grote filmfestivals in onder meer Venetië, Rotterdam, Toronto en Cannes, waar hij in 2010 een Gouden Palm won voor Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives. Als beeldend kunstenaar was hij actief op documenta 13 in Kassel (2012), op verschillende biënnales en had hij grote presentaties in bijvoorbeeld het Haus der Kunst in München, The New Museum in New York en de Tate Modern in Londen.

De films, foto’s, experimentele video’s en filminstallaties van Weerasethakul spelen zich meestal af in het noordoosten van Thailand, de streek waar hij is opgegroeid. Weerasethakul is geïnteresseerd in de geschiedenis, de herinnering en de zintuiglijke ervaring van dit gebied. In Weerasethakuls wereld bestaat er geen scheiding tussen het heden en het verleden, tussen de zichtbare realiteit en de gedroomde werkelijkheid. In veel van zijn werk komen ‘geesten’ voor: voorouders, bosnimfen, figuren uit oude legenden of uit mythische verhalen. De bijna achteloze manier waarop ze deel uitmaken van de gefilmde realiteit, toont dat ze voor Weerasethakul geen vreemden zijn, maar gewoon onderdeel zijn van het leven.

In de tentoonstelling Locus: Apichatpong Weerasethakul – Cao Guimarães wordt onder andere zijn grote filminstallatie Primitive getoond. Primitive bestaat uit een achttal korte en iets langere ‘mini-films’ of ‘schetsen’, die het leven tonen van een aantal tieners in Nabua, een klein dorp in het noordoosten van Thailand. Dit dorp was in de jaren zestig en zeventig het strijdtoneel van Thaise militairen en de plaatselijke bevolking die ervan verdacht werd communist te zijn of communistische sympathieën te hebben. Weerasethakul filmt in dit dorp ‘vol verdrongen herinneringen’ tieners die samenkomen om te praten, te voetballen en weg te dromen. Zoals al zijn werk getuigt ook dit werk van de aandachtige blik, de lang aangehouden shots, het bijzondere oog voor zowel natuurlijke- als kunstmatige lichtbronnen, en Weerasethakuls kracht om op een subtiele manier de bezoekers uit te nodigen na te denken over hun eigen leven, over de diepere lagen die achter ieders dagelijkse bestaan liggen.

Quarta-feira de Cinzas/Epilogue (Cao Guimarães & Rivane Neuenschwander, 2006)

EYE Filmmuseum presenteert vanaf het najaar 2017 tot en met de lente 2018 drie tentoonstellingen: Locus: Apichatpong Weerasethakul - Cao Guimarães (16 september t/m 3 december 2017), gevolgd door Jesper Just (16 december 2017 t/m 11 maart 2018) en een tentoonstelling rond de drie winnaars van de EYE Art & Film Prize: Hito Steyerl, Ben Rivers en Wang Bing (eind maart t/m eind mei 2018).
EYE Filmmuseum, IJpromenade 1, Amsterdam, eyefilm.nl

Locus: Apichatpong Weerasethakul – Cao Guimarães
16 september t/m 3 december 2017

Deze herfst organiseert EYE Filmmuseum een grote tentoonstelling over het werk van twee prominente filmkunstenaars: Apichatpong Weerasethakul (Bangkok, Thailand, 1970) en Cao Guimarães (Belo Horizonte, Brazilië, 1965). Met hun gelauwerde werk roepen ze een wereld op waarin droom, zintuiglijke ervaring en werkelijkheid samenkomen.

De Thaise kunstenaar Apichatpong Weerasethakul is bekend om zijn dromerige, zintuiglijke speelfilms. Ook maakt hij video-installaties, foto’s en experimentele documentaires die de grenzen van de cinema overstijgen. De Braziliaanse kunstenaar Cao Guimarães is vooral bekend om zijn korte films en video-installaties, maar maakt ook bijzondere speelfilms en fotowerken.

Beide kunstenaars zijn sterk geworteld in hun lokale situatie. Weerasethakul en Guimarães laten zich inspireren door de landschappen, de verhalen, de geschiedenis en de sociaal-politieke omstandigheden in hun land, terwijl de werken tegelijkertijd herinnering, tijd, vriendschap en menselijke waardigheid aan de orde stellen. 

Guimarães en Weerasethakul zijn geestverwante kunstenaars wier werk begint bij het gewone, dagelijkse leven dat overal om ons heen is, maar een bijzonder oog vereist, een getrainde blik, om de schoonheid, de kleuren, de ritmes, het licht, de details, de geluiden, de vormen en de geuren ervan te ontdekken. Beide kunstenaars hebben een humane blik en maken kunstwerken die het ‘gewone’ optillen tot een ander niveau. Hun werk roept een zintuiglijke wereld op waarin de beschouwer wordt uitgenodigd zich onder te dompelen en los te komen van de eendimensionale, vaak rationele zienswijze.

Apichatpong Weerasethakul
Apichatpong Weerasethakul, in 2016 hoofdlaureaat van de Prins Claus Prijs, nam deel aan grote filmfestivals in onder meer Venetië, Rotterdam, Toronto en Cannes, waar hij in 2010 een Gouden Palm won voor Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives. Als beeldend kunstenaar was hij actief op documenta 13 in Kassel (2012), op verschillende biënnales en had hij grote presentaties in bijvoorbeeld het Haus der Kunst in München, The New Museum in New York en de Tate Modern in Londen.

De films, foto’s, experimentele video’s en filminstallaties van Weerasethakul spelen zich meestal af in het noordoosten van Thailand, de streek waar hij is opgegroeid. Weerasethakul is geïnteresseerd in de geschiedenis, de herinnering en de zintuiglijke ervaring van dit gebied. In Weerasethakuls wereld bestaat er geen scheiding tussen het heden en het verleden, tussen de zichtbare realiteit en de gedroomde werkelijkheid. In veel van zijn werk komen ‘geesten’ voor: voorouders, bosnimfen, figuren uit oude legenden of uit mythische verhalen. De bijna achteloze manier waarop ze deel uitmaken van de gefilmde realiteit, toont dat ze voor Weerasethakul geen vreemden zijn, maar gewoon onderdeel zijn van het leven.

In de tentoonstelling Locus: Apichatpong Weerasethakul – Cao Guimarães wordt onder andere zijn grote filminstallatie Primitive getoond. Primitive bestaat uit een achttal korte en iets langere ‘mini-films’ of ‘schetsen’, die het leven tonen van een aantal tieners in Nabua, een klein dorp in het noordoosten van Thailand. Dit dorp was in de jaren zestig en zeventig het strijdtoneel van Thaise militairen en de plaatselijke bevolking die ervan verdacht werd communist te zijn of communistische sympathieën te hebben. Weerasethakul filmt in dit dorp ‘vol verdrongen herinneringen’ tieners die samenkomen om te praten, te voetballen en weg te dromen. Zoals al zijn werk getuigt ook dit werk van de aandachtige blik, de lang aangehouden shots, het bijzondere oog voor zowel natuurlijke- als kunstmatige lichtbronnen, en Weerasethakuls kracht om op een subtiele manier de bezoekers uit te nodigen na te denken over hun eigen leven, over de diepere lagen die achter ieders dagelijkse bestaan liggen.


Quarta-feira de Cinzas/Epilogue (Cao Guimarães & Rivane Neuenschwander, 2006)

Cao Guimarães
Cao Guimarães’ werk werd niet alleen getoond op belangrijke filmfestivals in de hele wereld zoals Locarno, Cannes, Rotterdam, Sundance en Venetië, maar ook tentoongesteld en aangekocht door belangrijke musea als de Tate Modern in Londen, het Guggenheim Museum in New York, Inhotim Institute in Belo Horizonte, de Jumex collectie in Mexico-Stad en Fondation Cartier in Parijs. Net als Weerasethakul heeft Guimarães een bijzonder oog voor de kleine gebeurtenissen, voorwerpen, kleuren en geluiden waar men normaal gesproken aan voorbij gaat. Het is Guimarães’ kracht om in het gewone een terloopse poëzie te ontdekken. Minuscule insecten, zeepbellen, regendruppels, op de grond gevallen bloemblaadjes, voetafdrukken en pluisjes zwevend in de lucht bevolken zijn films. Cao Guimarães heeft een voorkeur voor juist die plekken waar mensen wonen die vaak over het hoofd gezien worden, mensen die zich onttrekken aan het voorspelbare, gestructureerde leven zoals dat in een moderne – op kapitalistische leest geschoeide – maatschappij geleefd behoort te worden. Mensen in de marge van de samenleving, daklozen, kluizenaars, maar ook kinderen die voor hem de vrijheid vertegenwoordigen om op hun eigen manier te leven, verstoken van gedragsregels en vol onzekerheid over hoe verder te gaan. Op deze manier spiegelt Guimarães ons alternatieve wijzen van leven voor, biedt hij ons de ruimte om los te raken van ons eigen gestructureerde leven.

Andere belangrijke elementen in zijn werk zijn het landschap en andere natuurlijke fenomenen zoals het zonlicht, het weer, de reflectie van licht op het water waarbij opvalt dat de relatie tussen de mens en zijn natuurlijke omgeving geen hiërarchie kent maar een natuurlijke samenhang heeft.

Het werk van Cao Guimarães speelt zich af op het raakvlak tussen cinema en beeldende kunst. Als autodidact heeft hij weinig op met geldende regels en voorspelbare manieren om een film te maken. Hoewel documentair van oorsprong lijken zijn beelden te zweven tussen de gekende werkelijkheid en een wereld waarin de verschillende zintuigen hun eigen gang gaan en – net als in het werk van Weerasethakul – loskomen van de rationele beschouwing. Daarmee roepen ook Guimarães’ beelden een wereld op waarin droom, zintuiglijke ervaring en werkelijkheid samenkomen.
 
Publicaties
Bij de tentoonstelling verschijnen twee publicaties, bijzonder vormgegeven door Irma Boom, in de sfeer van het werk van beide kunstenaars en rijk geïllustreerd, essays van Consuelo Lins en Dana Linssen. Uitgegeven in samenwerking met nai010 uitgevers Rotterdam, die ook de (inter)nationale distributie verzorgt.
 
Films, talks, events
Gedurende de gehele duur van de tentoonstelling zullen in de filmzalen verschillende films, artist talks en events worden gepresenteerd. De volledige programmering is op dit moment in ontwikkeling.

Locus: Apichatpong Weerasethakul - Cao Guimarães wordt ondersteund door Ammodo, instituut voor kunst en wetenschap.

***
Jesper Just
16 december 2017 t/m 11 maart 2018
 
De Deense kunstenaar Jesper Just (Kopenhagen, 1974) is internationaal bekend geworden met cinematografische werken waarin hij ambigue onderwerpen als gender, verlangen, relaties en identiteit onderzoekt. Zijn filmwerken, installaties, architecturale ingrepen en live performances zijn onder meer te zien geweest op de Biënnale van Venetië (Deens paviljoen), in Palais de Tokyo in Parijs en op Performa 15 en op Time Square, beide in New York. In de tentoonstelling in EYE Filmmuseum staan Justs grote ruimtelijke filminstallaties centraal.
 
Tentoonstelling
Jesper Just is een kunstenaar die zich in zijn werk heel specifiek bezighoudt met de mogelijkheden die een museale ruimte biedt om film tot een ruimtelijke installatie te maken. Hij kiest vaak voor dynamische presentaties op verschillende schermen waar de bezoeker tussendoor beweegt, waarbij hij gebruikmaakt van extreme maten, zoals projecties van 25 meter breedte. Deze zijn aangevuld met een complexe geluid- en lichtinstallatie en soms ook met uitgebreide ingrepen in de bestaande architectuur.
 
Jesper Just (1974) heeft (solo)tentoonstellingen gehad in onder meer Palais de Tokyo, Parijs; Performa 15, New York; Museum of Contemporary Art, Detroit; Miami Art Museum, Miami; S.M.A.K., Gent; Witte de With, Rotterdam; Brooklyn Museum, Brooklyn; BALTIC Center for Contemporary Art, Gateshead; Herning Museum of Contemporary Art, Herning. In 2013 vertegenwoordigde hij Denemarken op Biënnale van Venetië.
 
Deze zomer nodigt West (Den Haag) Jesper Just uit om voor de serie Arcade – een nieuwe serie kunstprojecten in de openbare ruimte op de Lange Voorhout in Den Haag – een werk te maken waarin geluid centraal staat (gastcurator Nina Folkersma).
 
***
EYE Art & Film Prize
Hito Steyerl, Ben Rivers en Wang Bing
24 maart t/m 27 mei (data onder voorbehoud)
 
In 2015 heeft EYE Filmmuseum een nieuwe prijs in het leven geroepen voor het grensgebied tussen beeldende kunst en film. De prijs wordt uitgereikt aan een kunstenaar, die met zijn of haar werk de afgelopen jaren een belangrijke bijdrage heeft geleverd aan dit specifieke gebied. Het prijzengeld is £25,000, ter beschikking gesteld door het Engelse Paddy and Joan Leigh Fermor Arts Fund.

Een internationale jury en adviesraad, bestaande uit sleutelspelers uit de wereld van (beeldende) kunst en film, wijst de jaarlijkse winnaar aan. In het voorjaar van 2018 staat de eerste tentoonstelling gepland met het werk van de eerste drie winnaars:

Hito Steyerl (EYE Art & Film Prize 2015)
Ben Rivers (EYE Art & Film Prize 2016)
Wang Bing (EYE Art & Film Prize 2017)