Carlos Amorales: The Factory: Stedelijk Museum Amsterdam

Graphic drawings

Het eerste retrospectief van multidisciplinaire kunstenaar Carlos Amorales is onlangs geopend in Het Stedelijk in Amsterdam.  Tekst (©) Riedstra
Amorales, een van de meest toonaangevende Mexicaanse kunstenaars van dit moment, toont hier zijn conceptuele projecten en installaties, die samen met zijn team tot stand zijn gekomen.
Op een speelse manier ontleent hij zijn Factory aan de Factory van Andy Warhol.
Met een knipoog naar de popcultuur en naar onze geglobaliseerde wereld waarin zoals de kunstenaar zelf zegt: ‘The globalized Assembly- line has gotten out of hand’.  De tentoonstelling is te zien tot en met 17 mei 2020.

(©) Riedstra
In de laatste 2 decennia heeft Carlos Amorales een rijk gelaagd oeuvre opgebouwd.
In de eerste performances en video’s wordt vaak de populaire Mexicaanse cultuur aangehaald.
 
Tijdens zijn studie jaren in Amsterdam aan de Rietveld en Rijksacademie ontstaat het idee om het masker als uitgangspunt te gaan gebruiken. Dit zal een basis vormen voor al zijn concepten.
Eerst voor een Lucha Libre, een vorm van worstelen in Mexico, om daarmee wedstrijden op poten te zetten vol humor, Amorales versus Amorales. Hiermee schrijft hij een precieze rol uit voor iedereen die aanwezig is tijdens de wedstrijden, het publiek, de museummedewerkers en de worstelaars hebben hier binnen allemaal een gelijke status. Deze actie zorgt voor een grote naam en persoonsbekendheid. 
 
Bij zijn terugkeer naar Mexico kiest hij er bewust voor om in de context van een grote studio te gaan werken, om animatiefilms te maken en verder te tekenen aan zijn Liquid Archive.

Met de Neon Peepshow, wordt men de tentoonstelling binnengehaald, wellicht een dubbele betekenis hier maar toch een al te bekend beeld in de recente kunstgeschiedenis en popcultuur.

Het bijbehorende boek van de tentoonstelling beschrijft het hele werkproces en is aanwezig bij de zalen in een ringband versie. Alles is at random opgesteld wat de vrijheid geeft om rond te dwalen. Een overvloed aan grote geprinte tekeningen hangen aan de muren. Deze grafische tekeningen verwijzen naar allerlei hedendaagse processen die zich afspelen. De kunstenaar gebruikt zijn masker zoals eerder beschreven, als zijn dubbelganger en past het toe als metafoor bij veel van de stellingen die verwerkt zijn in de kunstprojecten. Met een masker biedt men de binnen en de buitenlaag van iets aan. Parallel met de wereld van het internet. Een reële en virtuele wereld. Dit masker concept heeft veel potentie en intelligentie in zich.
Hij gaat silhouetten gebruiken om animatie en pop images te creëren en zal de volgende jaren veel research met zijn team doen om dit alles verder te ontwikkelen.

Liquid Archive

PeepShow

Interface (virtual reality) is gebaseerd op de ruimte tussen privé en publieke ruimte.
Deze interface wordt uitgebreid door de kunstenaar onderzocht, met name in het boek, maar het is niet duidelijk wat er mee te doen is binnen de tentoonstelling.
In het boek komen alle thema’s aan bod die op dit moment een grote rol zijn gaan spelen in de hedendaagse maatschappij.
Vervreemding van hetzelf, de behoefte om geliked te worden, online alles zeggen omdat het een virtuele ruimte is, waar alles kan en mag en vul verder maar in.
 
De tekeningen met teksten blijken een herhaling van dezelfde stereotype beeldtaal. Waardoor een eindeloze herhaling van hetzelfde tevoorschijn komt. Wie weet is dit ook de opzet van de tentoonstelling het is allemaal niet zo duidelijk.

Dan blijkt verderop de zaal met een grote installatie erin te staan. Aan de installatie hangen bekkens waar kinderen met drumstokjes tegenaan kunnen slaan. Een succes. 

Bij een ander onderzoek blijkt in hoeverre muziek visueel gemaakt kan worden.
We zien een drietal schermen waarop elektronische muziek visueel wordt weergegeven en horen tegelijkertijd de klanken. Dit gegeven is al vaak en veel onderzocht en is niet echt verrassend. Elektronische muziek is op dit moment een kunstvorm die op het conservatorium geleerd wordt en is hiermee allang het ‘jaren 60’ idee ontstegen.
 
De Black Cloud die 4 grote in elkaar overlopende ruimtes beslaat in een overdosis aan zwarte papiervlindertjes, die refereren aan een droom die de kunstenaar had. De vlindertjes, als een metafoor, beginnen klein en waaieren dan uit over de wereld en zorgen dat kunst op deze manier zich kan verspreiden.

Een tentoonstelling die grote verwachtingen wekt maar voor mij dit niet echt kan waarmaken, althans niet in de uitwerking van de concepten. Is nog te zien tot 17 mei in het Stedelijk museum Amsterdam. De catalogus is curieus en leuk, ook als werkboek en heel betaalbaar.

OPENING HOURS
Daily: 10 am – 6 pm
Friday: 10 am – 10 pm
 
PRICES
Adults:
Online € 17,50
Register € 18,50
Students: € 10
 
ADDRESS
Museumplein 10
1071 DJ Amsterdam