​Museum Møhlmann staat op omvallen(en de entree op instorten).

Museum Møhlmann in hartje aardbevingsgebied

Een uniek museum verdwijnt mogelijk uit het nationale kunstlandschap.
 
Er is terecht veel aandacht voor de gevolgen van de inflatie en de crimineel stijgende energieprijzen voor gezinnen en huishoudens. In Noordoost-Groningen voegt zich daar nog eens de bevingsproblematiek bij. Letterlijk midden in die poel van ellende (zie bijgaand seismisch kaartje) ligt het niet gesubsidieerd kunstenaarsmuseum Museum Møhlmann. Musea, culturele instellingen, zeker de niet-gesubsidieerde; hoe ondergaan zij de recente ontwikkelingen?

Museum Møhlmann september 2022

 
Kunstenaar en museumeigenaar Rob Møhlmann is daar kort over: “Mijn museum ondergaat het niet alleen; het gaat ook ten onder.”
 
Het museum heeft inmiddels een landelijke naam op het gebied van hedendaagse, Nederlandse realistische en figuratieve kunst. Er zijn aan dit museum dan ook zo’n 150 gerenommeerde kunstenaars uit het hele land verbonden. Zij vonden hier voor hun werk een geliefde plek en platform. Al 24 jaar op rij, is de grote afsluiter van het jaar de jaarlijkse Onafhankelijke Realisten Tentoonstelling (ORT) waaraan gemiddeld 115 kunstenaars meedoen. Maar daarnaast heeft en toont het museum ook vele deelcollecties, zoals bijvoorbeeld een uniek Jan Mankes Kabinet. En eind dit jaar zou een vrije reconstructie, met veelal authentieke materiaal, van het 17e eeuwse atelier van Adriaen van Ostade voltooid worden. Zo weet dit eigenzinnig museum al 24 jaar op eigen kracht het hoofd boven water te houden.
 
Maar nu dreigt het, bijna daags vóór zijn jubileumjaar, kopje onder te gaan. Met bevingschades (in het museum hangt een letterlijk ingelijst exemplaar), met versterkingsingrepen die plannen onmogelijk maken, met inflatie die alle inkopen duurder maken, en met volgend jaar een verhoging van de energierekening van ca. € 700/maand naar € 4000/maand. Bij de laatste tentoonstelling van dit jaar vraagt het museum zich dan ook af, op de poster en het kaartje voor de 24e ORT, of dit niet tevens de laatste tentoonstelling van het museum zal zijn? * 

 
Museum Møhlmann – Appingedam
Onafhankelijk Museum voor kunst die wat voorstelt – sinds 1998
Rijksmonument ‘De Muzeheerd’ aan historische Damsterdiep
Eigen Collecties, Kunstbibliotheek in opbouw, Collegiale Kunstverkoop, Intieme Beeldentuin,
Museumwinkel, Gezellige Koffiekamer, Eigen Parkeergelegenheid en Aanlegsteiger.
 
Westersingel 104, 9901 GK, Appingedam, Tel. +31 596-682856
open: elke vr-za-zo: 13.00-17.00 uur
Gesloten: ná de 1e zondag vóór Kerst tót de 1e zondag in april
www.museummohlmann.nl – info@museummohlmann.nl
  

Een ingelijste scheur in het museum

DE  AARDE BEEFT, DUISTERNIS LIGT OP DE VLOED, KOUD VALT DE NACHT OVER ‘DE MUZEHEERD’…
 
Toegevouwen in deze folder vindt u het kloppend hart van dit museum: de levende hedendaagse, realistische en figuratieve kunst. Daar vindt u 109 voorbeelden van evenzoveel kunstenaars, uit alle windhoeken van ons land. Het is een greep uit de 24e ORT, een sinds 1998, jaarlijks terugkerend, beeldend spektakel. En, zoals bij elke ORT, komt ook deze keer het werk kakelvers van de ezel, de bok, of welk kunstenaarsvee dan ook. Dat kloppende hart is precies de reden waaróm het museum bestaat. Al in de jaren ‘90 bedacht kunstenaar Rob Møhlmann dat zich in zijn eigen tijd een ‘Stille Gouden Eeuw’ aan het voltrekken was. Stil, omdat de media dit soort kunst in het algemeen negeerden, of als ‘ouderwets’ of ‘traditioneel’ in de marge schoven. Stil, omdat de makers van dit soort kunst nu niet direct bovenop de barricaden te vinden waren. En stil, omdat hun kunst dat is.
 
Als de binnenzijde van deze folder het kloppend hart vertegenwoordigt, dan toont de buitenzijde het lichaam. Een lichaam dat als museum al bijna 25 jaar de levende kunst in zich bergt en draagt. Een lichaam waarin het bruist en borrelt, waarin de kunst niet alleen statisch aan de wand hangt of op een sokkel staat, maar vanwaar ze de namen van de bezoekers fluistert en vanwaar ze geniet van de ogen die haar bestaan betekenis geven. Door dat lichaam liep ook u, als bezoeker, als kunstliefhebber, en zo werden uw zinnen verzet en wellicht wat verrijkt, zo kwam u tot rust in de idyllische tuin, zo ontstonden hier vriendschappen, ja, zelfs liefdesbanden werden gesmeed. Het huis hoedde; zoals het een heerlijke heerd betaamt. Een lieflijke plek, ‘un petit paradis’.
 
En in dat huis, dat museum, die broedplaats genaamd De Muzeheerd; daar huisden eveneens de Muzen, die fladderende wezens die vanuit de hoge hanenbalken onopgemerkt alles gadesloegen. Muzen, die hier de boel aan de praat hielden, die inspireerden, die de realistische Muzeheerder de meest onwerkelijke ideeën inbliezen en daarvan een gedegen uitvoering verwachtten, terwijl ze elkaar met de vleugeltoppen vrolijk aanstootten.
 
Misschien proeft u in de tekst wat ‘verleden tijd’. Dat is juist. Want die Muzeheerd, dat museum, staat op instorten. Letterlijk. Althans de entree. “Achterstallig onderhoud,” zegt het IMG; “aardbeving,” zegt uw Muzeheerder die in 2008, met de onvoorwaardelijke steun van zijn muze Laura (1948-2010), de grote schuur, dit rijksmonument met een complete renovatie en restauratie, van de dodenlijst schrapte en er leven inblies. Nu moet hij dat ontzette lichaam zelf schragen, met een eigenhandig gemaakte stut.
 
“Overkomelijk,” zult u zeggen. Zeker. Er hebben zich de afgelopen 24 jaar wel grotere beren op de weg gemeld, al meldt zich daar thans een holenbeer van prehistorische proporties: de energiekosten. Na veel geknijp én na de recente btw-verlaging bedragen die evengoed nog bijna € 700,- per maand. Zomer 2023 loopt het oude contract echter af. Dan zou dat precies € 4010,81 per maand gaan kosten (bron: Innova, aug. 2022). En tegen die beer, lieve lezer, kan geen knots op. Voeg daarbij het aardbevingsversterkingsprogramma, dat – kennelijk - ook in 2023 gaat worden uitgevoerd en u beseft dat er zelfs geen planning meer te maken valt. Alles beeft, rilt en wankelt. En dat terwijl bij de 25e ORT dit onafhankelijk kunstenaarsmuseum precies 25 jaar zou bestaan…
 
Gooi ik dan nu, inmiddels enigszins moegestreden, mijn knots maar in de ring? Neen. Nog niet, al mept die fossiele beer me vrij kans en genadeloos in de touwen. Misschien echter, moet je bij ‘een beer op de weg’ niet de beer bevechten, maar de weg verleggen? Kan dat? Geen idee. We gaan het zien. Maar de weg naar deze 24e ORT voert nu nog altijd naar Appingedam, naar de Muzeheerd, alwaar binnen een paar honderd werken warmbloedig kleurend, de koude nacht buiten de deur houden. Gestut of niet.
 
U bent als altijd van harte welkom,
Rob Møhlmann
​