Frank Janssen

Tekst: Ada Krowinkel

Hakken in steen, is hakken in het leven

Beelden van vrouwen, geen gewone vrouwen maar vrouwen met dikke benen of billen, beelden die de kijker uitdagen. Vrouwelijke ronde vormen, de inspiratiebron van Frank Janssen. Een kunstenaar pur sang.

Frank Janssen, woonachtig en werkzaam in Breda is een ambachtelijk kunstenaar. Zijn werkwijze is intensief en voordat een steen een beeld is, zitten heel veel uren.

Zoals Janssen zelf zegt: ‘De beelden zijn al klaar voordat ik daadwerkelijk ga beginnen'. In zijn hoofd beleeft hij het hele proces, hoe hij moet beginnen, welke steen hij wil gebruiken, de maat van het beeld, waar de rondingen komen. Gevolgd door de zoektocht naar de juiste steen.

Als de juiste steen gevonden is, maakt Janssen schetsen van het beeld op papier en een kleimodel op schaal dat hij in een bekisting zet om te zien welke restruimten hij moet weghakken. Het hakken gebeurt met de hand, met hamer en beitel. Per beeld meer dan 100 uur. Het is de weerbarstigheid en het onverwoestbare van de steen die hem het meeste aanspreken. 'Als het beeld langzaam uit de klomp steen te voorschijn komt, grenst dat bijna aan een sensueel gevoel', zegt Janssen.

Met stofbril op en dik onder het witte stof met de steensplinters in zijn haar, werkt hij gestaag in zijn atelier. Het beeld op de bok, het kleimodel op de tafel voor hem, hamer en beitel in de hand. Een beeldhouwer zoals beeldhouwers eeuwenlang beelden hebben gemaakt, een traditie die Janssen met zijn vakmanschap voortzet met beelden van deze tijd. Vanuit herijking naar verrijking om een onbekende bron te ontdekken.

Naast het hakken in steen werkt hij incidenteel in brons en de laatste tijd ook in hout.

Hakken in steen is hakken in het leven, volgens Kees van Meel, stadsdichter van Breda van 2008 tot 2012, in een gedicht dat hij over Frank Janssen maakte. Treffender kon hij het niet zeggen.

Wilt u meer weten? Kijk dan op www.frankjanssen.exto.nl

Beeld van een mij onbekende geweldenaar
Hakken in het leven en soms hakken in het zand
De streken van een mannelijke man
Maar met ogen voor de vrouw
Geen wolf in schaapskleren
Geen slinks vossengebroed
Een verwoede bikker
Belust op mooie vormen
En vechtend voor een inhoud
Het zijn de beelden die ik krijg

Kan ik je niet kennen?

Maar misschien raakt jouw kern wel aan essenties van het leven:
Het geven van moed woede maar vooral de liefde
Voor wie jou kennen wil

Kees van Meel
Stadsdichter Breda 2008-2012